Opgeven of juist meegeven?

Er zijn van die momenten in het leven dat je klaar bent met vechten. Je hebt alles gegeven wat je hebt en je hebt geen idee meer wat je dan nog kan proberen. Soms hebben we er alles aan gedaan om te krijgen wat we willen, maar soms hebben we al die energie gestoken in voorkómen wat we eigenlijk écht verlangen. Hoe zit dat nou?

Ik hoor je denken: waarom zou je vechten om iets niet te krijgen wat je verlangt?!

Hear me out, want het is eigenlijk heel logisch. Dat wat we heel graag willen, in ons hart, het ik durf er bijna niet naar te kijken, zo graag verlang ik dit willen. Die verlangens zijn vaak verstopt geraakt onder een hele berg beren op de weg. Allerlei ‘goede’ redenen waarom je het eigenlijk niet echt wilt, redenen waarom het niet ‘kan’, waarom het niet ‘mag’! Laten we stellen dat ze overschaduwd zijn geraakt door een flinke berg bullshit van je eigen brein.

Dat primitieve brein van ons heeft maar 1 doel, je veilig houden. Ook van wat je graag eigenlijk met je moderne brein zou willen doen met je leven. En jammergenoeg heeft dat primitieve brein een echt olifantengeheugen en vergeet hij nooit meer een situatie, in je hele leven, waarin je iets wilde en waarbij dat niet mogelijk was. Vooral ervaringen uit je jeugd, waarbij je vaak begrijpelijk nog niet alles mocht wat je verlangende, hebben invloed op dit brein. Het is natuurlijk best redelijk dat je ouders je niet op avontuur lieten gaan in de jungle toen je 7 was, maar je brein dacht vooral: jammer, dat is een hele teleurstelling, laten we die verlangens maar lekker diep begraven anders hebben we weer teleurstellingspijn. Natuurlijk is dit een versimpelde weergave, maar het komt aardig in de buurt wat er je hele leven gebeurd. 

Dieper en dieper raken die verlangens begraven onder het motto:
eng, gevaarlijk, niet doen!

En nóu komt het, als dat brein eenmaal besloten heeft dat iets gevaarlijk is, doet ie er alles, echt alles aan om je niet daar naartoe te laten bewegen met je leven. Daar lieve leukerd zit dan ook de crux. Dat is hoe je heel hard kunt vechten tegen jezelf en wat je eigenlijk verlangd. We denken zo vaak dat we gewoon ff moeten gaan doen wat we willen en dan gelukkig worden, maar zo makkelijk is het vaak niet. Het vraagt intentie, doelmatig acties ondernemen en een hoop moed om die obstakels in je brein in de ogen te kijken en tóch stappen te maken naar de gelukkige leven.

Terug naar het moment waarop je wilt opgeven. Je hebt alles geprobeerd om gelukkig te worden zonder de verlangens ruimte te geven. Je hebt geprobeerd er wat van te maken, je bent harder gaan werken aan wat je eigenlijk niet echt leuk vind en hebt je gestort op je gezin. Alles ten spijt, want een stemmetje diep in jou blijft maar zeggen: is dit het nou? Ga ik dit nu de rest van mijn leven doen? Je wilt het allemaal opgeven, want blijkbaar maakt het allemaal niet uit, je hebt immers zo hard gewerkt en je werd er niet gelukkiger van.

 

Dat, DAT, is het moment waarop wat voelt als opgeven, eigenlijk meegeven is. Je mag eindelijk gaan meegeven aan je verlangens, de weerstand ertegen opgeven en je energie steken in het ‘gevecht’ dat écht verschil gaat maken in je leven. Want hoe onzeker, moeilijk en eng het is om stappen te gaan zetten naar die onbekende bestemming die je verlangen is, niets in je leven zal je dichter bij jezelf en een gelukkiger leven brengen.

Lees je dit nu en denk, ja shit Eveline, dat is wel het punt waar ik nu sta! 
Klik op de juiste button hieronder en gooi het er maar even bij me uit wat je eigenlijk zou willen doen ipv vechten tegen jezelf. 

Wie weet kan ik je met een paar fijne tips weer op weg helpen.Meer leren over helemaal jezelf zijn? Check mijn Instagram, podcast of stuur me een berichtje.

Liefs, Evie